اطراف روستای مقیسه را از سمت شرق کوههایی فراگرفته اندکه این روستارا منحصر به فرد کرده ند.منحصر به فرد به این دلیل که روستاهای مجاورش هیچ کدام چنین طبیعتی ندارند و کاملا کویری وفاقد ارتفاعات می باشند.

معروف ترین این کوه ها کوه مریو (Meryoo)(مولیان یا میران نیز گفته می شود)،قلعه ، رباط ، چشمه ، گچ و آسیاب بادی می باشند.کوه کوچک بسیار زیبایی نیز در غرب روستا تک افتاده است که به آن کوفچه کوه می گویند.معنای کوفچه ، کوه کوچک می باشد (کوه درزبان پهلوی کوف خوانده می شده است).

در این میان یکی از زیباترین کوهها که به دلیل فاصله ی آن تا مرکز روستا کمتر کسی سراغ آن را می گیرد کوه گچ می باشد.

کوهی نه چندان مرتفع ، دارای شیب ملایم جهت رسیدن به قله و با جنس خاک ها وسنگهای بلورین بسیار زیبا ورنگارنگ.هر طرف کوه را که نگاه می کنی جلوه ای خاص ومنحصر به خودش را دارد وحتی در هر پهنه چندین مدل کانی های زیبا دیده می شود.بالای کوه نیز فضایی نسبتا مسطح جهت استراحت (ودرست کردن چای آتشی) دارد.

اگر تاکنون به این کوه نرفته اید دیدن آن را به شما توصیه می کنیم.انتخابی مناسب جهت یک کوه نوردی خانوادگی شادوسالم.فقط مواظب باشیم طبیعت زیبای آن را خراب نکنیم.

گوی راه نام یکی از بازی های قدیمی مقیسه است.بازی ای سراسر نشاط وهیجان ولی بدون بردوباخت به معنای امروزی .

در گوی راه دو گروه حداقل سه نفری (حداکثرش تا ده نفربه بالا هم میشه)روبروی هم بازی می کنند.

زمین بازی محوطه ای قراردادی بین دوتیم می باشد که با توجه به علامات طبیعی (والبته توافقی بین دوتیم )مانند دیوار ،بته ،درخت ویا چیز دیگرمحدوده ی آن را تعیین می کنند.

کپه ای خاک ویا چند عدد سنگ یا کلوخ بزرگ علامتی است که نیمه زمین را مشخص می کند که به پَل بزرگ معروف است.گروه گوی زن(زننده ی گوی )در یک طرف پَل (که این طرف را بالا یا به اصطلاح محلی بَـر بالاگویند)وگروه گوی گیر در طرف دیگر(بَرپایین ، بَـرتَه) جای می گیرند.علامت دیگری نیز وجوددارد که درنیمه ی زمین تیم بالا جای می گیرد که به آن پَل خوردی(منظور همان کوچک است) می گویند.

وسایل مورد نیاز بازی چوب دستی مناسب ویک عدد گوی می باشد.در روزگار قدیم از گوی های نمدی ونخی و..استفاده می کرده اند، اما امروزه بیشتر از توپ های تنیس ویابیسبال استفاده می کنند.

شروع بازی واینکه ابتدا کدام تیم گوی بزند با پرتاب چوب به سمت گوی کاشته شده درمیانه زمینی مسطح تعیین می شود.هر تیمی که ابتدا بتواند گوی رابزند به عنوان تیم گوی زن در بالا جای می گیرد.

این بازی سن وسال نمی شناسد وتقریبا اکثرکسانی که بازی می کنند ،بیشتر از آنکه به بازی بپردازند با شوخی وبذله گویی اوقات پرنشاط وخوشی را برای خود می سازند. تماشاگران زیادی نیز برای دیدن این لحظه های شاد والبته تماشای این بازی جذاب می آیند.

دوز و کلک بعضی بازیکنان و تبانی های فامیلی ورفاقتی نیز ظاهرا جزو ملزومات بازی است که البته همیشه به نیت شوخی وایجاد نشاط در بازی انجام می شود.

آری ، "گوی راه" مسابقه نیست ، بلکه بازی وسرگرمی است.ورزشی پرتحرک وسنگین وسراسر نشاط وهیجان است.

دراین بازی همه برنده اند.

رمضان گذشت و ما انگار عادتمان شده وقتی قدر می دانیم که فرصتی باقی نیست.

خوش به سعادت کسانی که بیشترین بهره را از ماه رحمت بردند.

مسجد شلوغ تر از قبل با برنامه های سخنرانی،دعا و مسابقه همراه بود.خانمها مثل

سال های گذشته در خانه یکی از همسایه ها برای جزء خوانی قرآن جمع می شدند

و در روز عیدفطر هم با مشارکت یکدیگر آش می پزند.

باتوجه به اینکه اطعام دراین ماه مبارک ثواب زیادی دارد،عده ای بانی این امرخدا پسندانه

شدند.

بخشی از افطاری ها و نذورات بدین قراربود:

_ توزیع سبد کالا بین نیازمندان

_4 شب افطار عمومی

_ 1 شب افطار عموم آقایان

_ 22 شب افطار زنان سرپرست خانوار

_7-6 روز توزیع رایگان نان در نانوایی

_ پذیرایی با میوه،شربت،شیر،بستنی و...در مسجد

قبولی نذورات،برآورده به خیر شدن حاجات بانیان و آمرزش امواتشان را از خداوند متعال

طلب می کنیم.

 _ روزانه ساعت11-9 صبح:جزء خوانی قرآن کریم و ادعیه وارده

 _ 24 رمضان : اطعام و افطاری زنان سرپرست خانوار،خادمین

مسجد و حسینیه،بستگان و همسایگان

_ عید فطر: پخت آش در امامزاده و توزیع بین زائران وحضار 

مقیسه...روستایی واقع در استان خراسان رضوی واز توابع شهرستان داورزن،بخش باشتین.

دارای 219 خانوارو576 نفرجمعیت.(طبق آخرین سرشماری تاسال 90)

دارای آب وهوای معتدل کویری.

شغل عمده مردم کشاورزی ودامداری است.

مردمی فارس زبان البته بالهجه ی شیرین سبزواری آن هم از جنس مقیسه ای اش.در مورد نوشتار ومفهوم نام روستا داستان ها ونظرات

مختلفی وجوددارد.اما شایدمعروف ترین ومعتبرترین آنها مغیسه باشدکه مخفف عبارت مغ ساسانی به معنای روحانی زرتشت

دوره ساسانی است.وجود برخی آیین خاص در روستا ونیز قبرستان های کهن،قلعه خرابه هاوگنج های پنهان آن ونیز نام های کهن برخی مکان ها(ساسان کاریز،کوفچه کوه،...)این روستا را به روزگار ساسانیان ودوران زرتشت وحتی ماقبل آن منسوب می کند.

ادامه دارد...

ازبازی های قدیمی روستا کدام یک را بیشتر می پسندید؟اصلاچیزی یادتون هست؟بازی هایی که در دهه های شصت وهفتاد

به اوج رسیده بودوحالا تقریبا فراموش شدن.ازگوی راه وگلربازی وهفت سنگ وقاره قاره وخرپلیس و...گرفته تاآزاد بازی وهمه گرگه و...

تو محله های مختلف ده، مکان های بازی کجاها بود؟تو هر محله کدوم بازی بیشتر طرفدار داشت؟ دهی ها،سراوبالایی ها،باغی ها،بالایی هاو...

حرفه ای ها تو هربازی کیها بودن؟حالا می خواهیم درمورداین بازی هابگیم.

ادامه دارد...

جشن سَده (سره)، یکی از جشن های مقیسه است که در آغاز شامگاه پنجم بهمن ماه

(ازشب آغازین به مدت سه شب،شب درمیان )برگزارمی شود.

  این جشن به یاد آورنده اهمیت نور، آتش و انرژی است.هرساله بهنگام برپایی جشن مردم هیزم هایی را که درطول روزجمع آوری کرده اند

آتش می زنندوبه شادمانی وپایکوبی می پردازند.پرتاب گوی های کوچک آتشین به آسمان نیزازدیگررسوم است.گویادرروزگاران

قدیم ترانه هایی نیزخوانده می شده.